ประเด็นที่ผมประทับใจสำหรับกระบวนการเล่นสกีน้ำ ก็คือวิธีการหัดเล่น
ผมชอบความรู้สึกตอนหัด ที่ค่อยๆมีแบบฝึก จากง่ายไปหายาก
ในแต่ละ step จะมีโจทย์ให้เราแก้แค่ไม่กี่เรื่อง
ทำให้เราสามารถค่อยๆ step ขึ้นไป,
รู้สึกถึง achievement
ซึ่งกลายมาเป็นตัวล่อหลอกที่ทำให้เราอยากเล่นแบบที่ยากขึ้นไปอีก
สมัยผมหัด ขั้นตอนการหัดโดยคร่าวๆ จะเป็นแบบนี้
- นั่งเล่น
เป็นการเริ่มต้นเรียนวิธีที่เชือกดึงตัวเรา, เรียนรู้ว่าเส้นทางที่วิ่งเวลาเข้าโค้ง
ควรจะรักษาเส้นทางอย่างไรให้เชือกตึงตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นจะเกิดอาการกระชากอย่างแรงได้ - สกีสองขา
การหัดจะเริ่มจากการ start โดยการนั่งออกไป (เนื่องจากเรานั่งเป็นแล้ว ขั้นนี้เลยไม่ยากแล้ว)
จากนั้นระหว่างทางก็ให้พยายามยืนขึ้นให้ได้
ความยากก็คือ ตอนยืนขึ้น กับการเข้าโค้งในลักษณะยืนครั้งแรก - สกีสองขาแต่ถอดทิ้งระหว่างทาง 1 อัน
ลดความยากของการออก start ด้วยขาเดียว โดยการออก start สองขา
จากนั้นพอยืนได้ ก็ให้ค่อยๆทอดทิ้งขาที่ไม่ถนัดทิ้งไป แล้วก็นำเท้าไปวางไว้หลังเท้าที่ใส่สกีไว้
ความยาก จะอยู่ตรงอาการเก้ๆกัง ของการถอดกับการการวางเท้า
เพราะพอถอดเสร็จแล้ว ระหว่างที่ขาที่ลอยยังไม่ได้วางลงไป, balance มันจะเสียได้ง่าย - สกีขาเดียว
ยากตอนออก start, เพราะพวกนั่งกับพวกสองขา เราสามารถออก start โดยการนั่งรอบนทางวิ่งบนบกได้
แต่พวกขาเดียว ต้องนั่งบนระเบียงไม้ จากนั้น เมื่อเชือกเริ่มดึงก็ต้องทิ้งตัวลงจากระเบียงไม้ในจังหวะที่เหมาะสม - wakeboard อันนี้ผมไปไม่ได้เล่น wakeboard ของแท้นะ ของมันแพง สมัยก่อนไม่มีของส่วนกลางให้เล่น
แต่เคยเล่น อันที่แบนๆ เล็กๆ , ความยากก็คือ มันลื่นชิบเป๋งเลย
หัดใหม่, เจอทางที่มีพริ้วคลื่นๆเล็กๆ ก็ตกน้ำป๋อมแป๋มแล้ว
นึกเปรียบเทียบกับสายอาชีพเราแล้ว
process การหัดสกีน้ำ จากขั้น novice -> intermediate
มันมีแต่ความสนุก, ความท้าทาย กับ เอาอีกๆ
ส่วน process การหัด J2EE จาก novice -> intermediate
มันมีแต่ความมึนงง, สับสน, อุปสรรคที่ทำให้ท้อถอย, กับคำพูดในหัว "เอ๊ะเรามาถูกสายอาชีพหรือเปล่า"
