กีฬา, การจัดการ

วันนี้นั่งค้นข้อมูลงานกีฬายุวชนโลกที่จัดในช่วงนี้
ตั้งใจว่าจะพาลูกชายไปดูพี่ๆเขาเล่นกีฬาสักหน่อย
กว่าจะหาตารางเวลาการแข่งขันเจอนี่ ใช้เวลาอยู่นานเชียว

ส่วนใหญ่ข้อมูลที่ได้จากหนังสือพิมพ์ต่างๆ ก็คือ
งานนี้เป็นงานอะไร ใครเป็นเจ้าภาพ จัดช่วงวันที่นี้ถึงนี้นะ
ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรมากไปกว่านี้
พอเจอ web site หลักของงาน ก็เจอปัญหาว่า
คนออกแบบคงไม่ได้ตั้งใจออกแบบมาให้คนที่สนใจที่จะไปชมใช้
กว่าจะปะติดปะต่อข้อมูลได้ ก็ต้อง click เข้าไปหลายๆจุดหน่อย
(แถมยังต้องผ่านด่าน flash ที่น่ารำคาญในหน้าแรกเข้าไปด้วย)

เห็นความสะเปะสะปะของข้อมูล และหน้า web site แล้ว
ก็นึกถึงประสบการณ์ที่มีโอกาสได้ไปยุ่งเกี่ยวกับการจัดการแข่งขันไตรกีฬาที่นครพนม
ตอนนั้นรุ่นพี่คนหนึ่งเขามาชวนให้ผมไปเที่ยว
แล้วก็เป็น staff ในส่วนของการดูแลความปลอดภัยทางน้ำ
ก็เลยแบกถังดำน้ำ กับอุปกรณ์ดำน้ำไปจากกรุงเทพฯกัน

พอไปถึง รุ่นพี่ที่ไปด้วยเห็นคนจัดเขายุ่งๆ แล้วก็ไม่ค่อยพร้อม ก็เลยบอกไปว่า
ผมทำงานด้าน computer ,สามารถช่วยเหลือในด้านนี้ได้นะ
ไอ้เราไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว ขี้เห็นใจ + ไม่ชอบปฎิเสธคน
ก็เลยได้แถมเป็นผู้ดูแลการรวมรวมและประมวลผลเวลา อีกตำแหน่ง

วันแข่งจริง พอเห็นเรือนี่เริ่มขมวดคิ้วเลย
เรือที่จัดให้เป็นเรือหางยาว ความคล่องตัวไม่ต้องพูดถึง
น้อย ถึงน้อยที่สุด
ยังดีที่มีทั้งทหารบกและทหารเรือมาช่วยเสริมก็เลยอุ่นใจขึ้น
ทหารบกที่มา เป็นกลุ่มที่ทำธุรกิจเรื่องเรือ canoe อยู่
มีเรือ canoe มาหลายลำเชียว พวกนี้ความคล่องตัวจะสูง
แถมยังบังเอิญเป็นพี่ที่เคยรู้จักกันสมัยผมไปเล่นเรือ canoe ที่นครนายกด้วย
(ผมยังเคยไปเป็น staff เรือแคนนูให้กลุ่ม ป๊อบ อารียา ด้วยนะ
หน้าที่ก็คือ ดูว่าเรือลำไหนล่ม ช่วยคนแล้วก็กู้เรือมาให้เขาเล่นต่อ)
ส่วนทหารเรือ ก็มีเรือยางซึ่งเหมาะกับการช่วยเหลือทางน้ำอย่างมาก

แค่จะเริ่มแข่งก็สนุกแล้ว
พวกการเมืองท้องถิ่น ก็เข้ามายุ่ง อยากให้ลาวเขามีเอี่ยวด้วย
ก็เลยไปเริ่ม start ที่ฝั่งลาวกัน
พอเสียงปืนดังปัง นักกีฬากระโดดน้ำ
ปัญหาแรกก็คือ แม่น้ำโขงมันไหลแรงมาก
นักกีฬา 200-300 คน ก็เลยแตกกระจายออกไปทั่วเลย
ผมนี่เครียดเลย มันจะดูทันได้ไงวะ กระจัดกระจายกันขนาดนี้

ผลของน้ำที่แรงมาก ทำให้นักกีฬาที่ว่ายน้ำกลางๆ,ว่ายน้ำไม่เก่ง
หรือว่ายเก่งแต่ไม่มีประสบการณ์ว่ายในน้ำเชี่ยว
ไหลเลยทุ่นลูกแรกไปเกือบหมด
พวกที่รู้ตัว ก็ไม่ฝืน ลัดเข้าทุ่นถัดไป
ส่วนพวกที่เคารพกฎก็เลยอยู่ในสถาพที่ว่ายทวนน้ำเข้าหาทุ่น
ด้วยความแรงของน้ำขนาดนั้น สภาพก็เลยเป็นการว่ายอยู่กับที่
หลังจากดูอาการแล้ว จะว่ายอีกกี่ชั่วโมง ก็ไม่มีทางไปถึงแน่
ผมก็ให้เรือเข้าเทียบแล้วก็สั่งให้ว่ายลัดทีละคน
มีฝรั่งบางคนจะดื้อไม่ยอมฟัง
ก็เลยต้องขึ้นเสียง บอกว่าผมเป็นกรรมการนะ
ผมขอสั่งให้คุณว่ายลัดไปที่ทุ่นนั่นเดี๋ยวนี้
(จริงๆแล้วเราไม่ใช่กรรมการหรอก)

พอจัดการกลุ่มที่มีปัญหาเสร็จ ดูแล้วผ่านหมดแน่ ก็ให้เรือเทียบฝั่ง
วิ่ง 300 เมตรปีนตลิ่งขึ้นมาดูเรื่อง computer ต่อ
(นึกแล้วตลก, ที่ไปช่วยนี่เงินก็ไม่ได้
แต่ตอนนั้นวิญญาญความรับผิดชอบมันสิงแล้ว)

ปัญหาของการรวมรวมเวลามีสองเรื่องก็คือ
1. format ของข้อมูลที่เข้ามาไม่เหมาะกับการประมวลผล
(จริงๆมันง่ายนะ ถ้ารู้ว่าต้องการ output อะไร
แต่ปัญหาก็คือ ก่อนหน้านี้ไม่มีคนดูแล)
2. ช้อมูลต้องถูกต้อง ห้ามป้อนผิด

นั่งทำจนบ่ายสองบ่ายสามแล้วก็ยังไม่เสร็จ
(เริ่มแข่งตอนเช้า)
ตอนนี้แหล่ะที่ทำให้ได้สัมผัสนักช่าวจากไทยรัฐ
เริ่มจากพวกเด็กๆมาก่อน
บอกจะรีบส่งข่าว เดี๋ยวไม่ทันปิดต้นฉบับ
เราก็บอกยังไม่เสร็จ ถ้าเสร็จแล้วจะให้
สักพัก ก็มีตัวใหญ่มา
เราก็พูดเหมือนเดิม เสร็จแล้วจะให้
พี่แกยืนไม่ยอมไปไหน
แต่ผมก็ไม่สนใจ นั่งตรวจข้อมูลต่อ
สักพักก็พูด
"คุณรู้เปล่าว่าผมเป็นใคร"
"ผมเขียนข่าวหน้า 4 ของไทยรัฐ"
"ขอรายงานผลเวลาด้วย"
ผมนี่ฉุนกึกเลย ก็เลยมองหน้ายักไหล่ แล้วก็บอกสั้นๆ
"แล้วไง, ผมไม่สนว่าคุณเป็นใครหรอก, ออกไปได้แล้ว"

วกเข้าเรื่องดีกว่า (ชักจะออกนอกเรื่องแล้ว)
ที่ตั้งใจจะบอกก็คือ การจัดการในบ้านเรานี่มันแย่จริงๆ
ไม่ว่าจะเรื่องกีฬาหรือเรื่อง IT (จริงๆแล้วทุกเรื่องนั่นแหล่ะ)