คิดเล่นๆ กับเรื่อง "รับน้อง"

อ่านบล็อกของ isriya
(ไม่รู้ link ถูกหรือเปล่า เพราะ server ของ isriya
down ตั้งแต่สายจรดเช้า)
ในเรื่องการรับน้อง
แล้วก็เกิดความสงสัย
ตามไปอ่านอีกหลายที่ ทั้งพวกที่ชอบและไม่ชอบ
สุดท้ายก็เลยมานั่งคิดเล่นๆดู
(พยายามย้อนชาติไปในอดีตที่นานมาแล้ว)

เรื่องการรับน้องนี่ก็แปลกนะ ทำไมคนถึงชอบกันนักหนา
คงเป็นการเสพติดทางอารมณ์แบบหนึ่งนะ
เหมือนกับละครที่เราเห็นใน tv. ทุกวันนี้
เด็กๆที่เข้าไปตอนปี 1 ถูกกดดันทางอารมณ์ด้วยการว็าก
ค่อยเพิ่มๆ pressure จากนั้นก็ปิดด้วย climax
(บางทีก็เพิ่มความมันส์ด้วยการใส่ประสบการณ์ที่ลืมไม่ลง
พวกประสบการณ์ห่ามๆ โรคจิตนิดๆ ลามกเยอะๆ)
จากศัตรูกลายมาเป็นพี่เพื่อนที่หวังดี
(เหมือนนางเอกที่เกลียดพระเอกเข้าใส้
เพราะพระเอกเก็ก ดุ สุดท้ายก็รักกันจี๋จ๋า)
จากบรรยากาศกดดัน กลายมาเป็นบรรยากาศเบาสบาย
(อารมณ์แบบนี้มัน peek เลยนะ)
จากนั้นพอเด็กๆเหล่านี้ขึ้นปีสอง
แน่นอนเราเคยชอบหรือประทับใจอะไร ก็ย่อมอยากให้
คนในกลุ่มเดียวกับเรา (ในที่นี้คือน้องผู้มาใหม่)
ได้รับความประทับใจอย่างนั้นบ้าง
(หรืออาจจะเกิดอารมณ์อยากดูละครเรื่องนี้ซ้ำอีก
ก็เลยใช้น้องเป็นตัวแสดงแทน (การดูก็ได้อรรถรส
นะไม่งั้นละครคงไม่มีใครติดงอมแงมหรอก))

ขอเน้นย้ำเรื่องความเป็นกลุ่มด้วยนะครับ
ตอนเข้าไปใหม่ๆ บรรยากาศกดดันนั่นคือการไม่ยอมรับของกลุ่ม
สุดท้ายกลุ่มก็ยอมรับเข้าไปเป็นพวก (จบขั้นตอนการรับน้อง)
พอตัวเองกลายเป็นพวกเดียวกับกลุ่มไปแล้ว (ขึ้นปี 2)
ก็มีหน้าที่สร้าง/เสริม/คงสถานะ identity ของกลุ่มไว้
(ความภูมิใจของกลุ่ม ก็คือความภูมิใจของตัวเอง)
แถมยิ่งพิธีกรรมของกลุ่ม เคร่งครัด มีระเบียบแบบแผนมากเท่าได
ความศักด์สิทธิ์ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น
กลายเป็นความสุขที่ได้ปฏิบัติตามพิธีกรรม
(ไม่ได้หมายความว่าเป็นความผิดนะ
ใครที่เคยแต่งงาน คงจะรู้ว่า บรรยากาศพิธีกรรม
งานแต่งงาน นี่เป็นยอดของความสุขแบบหนึ่ง)

เอาแค่มุมสองมุมแล้วกัน
จริงๆแล้วเรื่องนี้มันมีแง่มุมมากมายนับไม่ถ้วน
(เพราะเป็นเรื่องของคน)

ส่วนกรณีลูกชายผม ไว้ถึงตอน 17 ปีข้างหน้า
ผมก็หวังว่ามันจะมีวิญญาณกบฎแบบพ่อมันบ้างนะ
(อย่าไปยอมมันลูก เกิดก่อนแค่ปีเดียว มันจะอะไรกันนักกันหนา)